Een helpende hand
“Er naar toe ging nog wel, maar eruit, tjee dat was nog een hele exercitie zeg” De radertjes in mijn hoofd draaien overuren terwijl ik op kraamvisite ben bij een vriendin. Waar heeft ze het over? Bedoelt ze nou de bevalling?
Nee, het bleek de introductie te zijn van een gesprek over hoe je het ziekenhuis hoogzwanger inwandelt met één tas, om er vervolgens een paar dagen later uit te rollen, want lopen gaat nog niet, met meerdere tassen, cadeaus, ballonnen, bloemen en, niet geheel onbelangrijk, een prachtige zoon. Op de weg terug naar huis denk ik verder na over het gesprek want ze heeft natuurlijk een punt. Hoe vaak zien onze gastheren –en dames en onze chauffeurs niet kersverse ouders volledig bepakt en bezakt het ziekenhuis uitkomen? Je zou ze bijna een aanhangwagen willen geven.
Bij nadere rondvraag in de vriendenkring bleek het ‘handen tekort’ veel vaker voor te komen. De meest gekozen oplossing: meerdere keren op –en neer lopen van de vader, dan wel het meenemen van familie die als pakezel kon dienen of alles aan de handvatten van de rolstoel van de moeder hangen met alle gevolgen van dien.
Ondanks dat ziekenhuizen tegenwoordig al veel meer aandacht hebben voor gastvrijheid dan 10 jaar geleden, zou ik bovenstaande toch graag anders zien. In mijn vriendin haar geval was er een verpleegkundige zo vriendelijk om met hen mee te lopen van de afdeling naar de centrale hal. Kijk, dat is gastvrijheid! Iemand die begrijpt dat een helpende hand soms echt heel hard nodig is.
Waar die helpende hand soms ook heel hard nodig is, is de eerste keer de Maxi-Cosi vastzetten in de auto. In ons werk komen wij dagelijks bloednerveuze nieuwe vaders tegen die meestal op alles voorbereid zijn, behalve het vastzetten van zo’n babyzitje. Gelukkig is dat geen probleem voor onze chauffeurs. Zij hakken dagelijks met dit bijltje en draaien hier hun hand niet voor om. Sommige kunnen zichzelf ondertussen al Maxi-Cosi-vast-zet-specialist noemen.
Nu is bovenstaande natuurlijk geen kwestie van leven of dood en ik begrijp heel goed dat het niet haalbaar is om een verpleegkundige iedere patiënt die naar huis gaat, te laten begeleiden. Maar hoe je als patiënt de zorg ervaart speelt weldegelijk een rol bij de algehele beleving en of je als patiënt een ziekenhuis aanbeveelt bij anderen of niet. In een tijd waarin ziekenhuizen zich moeten bewijzen en de patiënt vaak de mogelijkheid heeft om voor een ander ziekenhuis te kiezen, is het weldegelijk van belang hier aandacht aan te schenken. Niemand gaat voor zijn plezier naar een ziekenhuis. Zelfs als je een kindje verwacht, brengt dit spanning en angst met zich mee. Dan is een beetje hulp, hoe klein ook, heel erg welkom.
